Liever de rollator dan de stok
hWat een geweldig leuke reacties heb ik gehad op mijn interview in de Podopost van vorige week, het regende appjes, telefoontjes, mailtjes, PB'tjes, reacties…... Het was zo overweldigend, het hield niet op, ik ben 2 dagen bezig geweest om iedereen te beantwoorden en te bedanken. Dank jullie wel allemaal. Jullie zijn echt mega fantastisch. ❤❤❤
Het was een warme week vorige week, ik kwam aan de deur bij een lieve mevrouw van 91 jaar. Ze had netjes de centrale deur van de hal van haar appartementen complex voor me open gemaakt en ik ging met de lift naar de etage waar ze woont. Aangekomen bij de voordeur belde ik aan, ik vond het eigenlijk al vreemd, want meestal is ze met haar stok al naar de voordeur geschuifeld en staat deze al wagenwijd open voor mij.
Er kwam in eerste instantie geen reactie op mijn belletje, maar natuurlijk weet ik dat ze meer tijd nodig heeft om naar de voordeur te komen. Ik wacht rustig af. Na een paar minuutjes hoor ik haar roepen; "even wachten ik kom eraan". Ik begrijp niet goed waar het geluid vandaan komt maar ik roep terug "doe maar rustig hoor, ik heb de tijd". Ik heb nog wat administratieve zaken af te werken op mijn telefoon dus doe dat even tussendoor. Na een paar minuten roep ik enigszins bezorgd; "gaat het", en mevrouw roept terug, "ja hoor ik ben er zo". Er gaan wat dingen door me heen, zit ze op het toilet? Is ze nog niet aangekleed? Of wat kan er anders aan de hand zijn als ze zelf zegt dat ze er zo zal zijn……
Kort daarna roept ze, "kun je misschien over het muurtje klimmen want ik kom niet meer overeind", toen zag ik pas waar het geluid vandaan kwam, ze had de buitendeur bij haar terras openstaan met de gordijnen ervoor, daardoor had ik dit niet gezien. Ik ben als een speer met mijn oude knoken over het muurtje gesprongen en trof haar liggende op de grond voor de bank aan.
Oef dat was niet zo leuk, na een snelle scan had ik niet het idee dat ze pijn of iets gebroken had. Ik ben achter haar gaan staan en kon haar onder haar oksels omhoog tillen. Ze zat net naast de bank dus al snel zat ze weer met een bil op de bank, zo kon ze gemakkelijker doorschuiven.
Pffffff wat was ze geschrokken zeg, ze zat helemaal te bibberen. Ik heb haar gerust gesteld, ben naast haar gaan zitten en heb een glaasje water gepakt. Na een minuut of 5 werd het bibberen wat minder en wilde ze graag dat ik voor haar voeten zou gaan zorgen.
Na de behandeling was ze van de schrik bekomen, eind goed al goed, gelukkig maar. Ik heb wel met haar afgesproken dat ze in de toekomst beter haar rollator kan gebruiken in plaats van haar stok, "dat zegt mijn dochter ook altijd" zei ze.
In de avond nog met haar dochter gesproken, ik had haar nummer gevraagd, ze had ook alles eerlijk verteld en gelukkig ging het op wat blauwe plekken na heel goed met mevrouw, en haar voeten voelde ook weer als nieuw.😊